De teksten ontroeren me, door hun eenvoudige, rake taal. Jansen weet als geen ander alle emoties in een rouwproces prachtig te verwoorden. In een paar woorden komen vele facetten van rouw aan bod: vragen, tranen, boosheid, eenzaamheid, angst, verlangen. Door het te benoemen schept ze ruimte, schenkt ze erkenning. En daarin zit troost. Niet door het verdriet te bagatelliseren of te relativeren. Niet door te zeggen ‘kop op, ‘het komt wel goed’. Maar juist door het verdriet te zien en te zeggen ‘huil maar’. Ze ziet de schrijnende pijn van het gemis. Ze ziet hoe mensen doorgaan met hun leven, inclusief de “beetjes blij”, terwijl toch alles anders is. En ze zoekt naar troost. In mooie herinneringen. In vriendschap en de nabijheid van anderen. In een steen. In schrijven en praten over je verdriet. In de gedachte, de ervaring dat wie je mist dichtbij je is. En bovenal in de liefde.
Ik vind haar gedichten juweeltjes. Ze zeggen wat wij zo vaak niet zeggen kunnen. Ze verwoorden diep verdriet, zonder loodzwaar te worden. Ze bieden troost. Aan kinderen én volwassenen. Ik zou ze allemaal wel willen citeren hier.
Maar dat doe ik niet. Koop het boekje!
Irene van der Meulen – Predikant