Kerstgedicht, Kerstmist, Zilveren Sleutels, Margreet JansenHet was me een jaartje welmet heel veel ups en downs. Afscheid moeten nemen van mij heel dierbare mensen, zodat je ook zelf onverwacht weer even aan die andere kant van een uitvaart staat. Oude tranen gehuild, die er op de een of andere manier ook altijd weer bij willen zijn op dit soort momenten, maar ook heel veel mooie herinneringen gedeeld aan vroeger, toen we jong waren en in Amsterdam studeerden.

Saudade…

Zo’n mix van heimwee, verdriet en verlangen tegelijk, waar de Portugezen het prachtige woord saudade voor hebben, dat misschien nog wel het best te vertalen is met weemoed. Pijn en verlies, maar tegelijkertijd een intense en warme tederheid die zó op je gemoed werkt, dat je haar het liefst wilt koesteren en vasthouden. Misschien wel omdat het zo raakt aan waar het in het leven echt om gaat. Een gevoel dat mij altijd overvalt met kerstmis, hoe mooi of minder mooi het jaar ook was.

Afstand

Een jaar ook van Corona natuurlijk, dat zoveel meer impact heeft gehad dan alleen die anderhalve meter. Met soms zulke felle discussies, dat het voelt alsof twijfel en onzekerheid opeens een teken van zwakte zijn geworden. En dat is zo onterecht…

Hoe dan ook, het was een kwetsbaar jaar en het wordt een kwetsbare kerst. Laten we proberen in al die kwetsbaarheid iets van weemoed en houvast te vinden… door meer naar elkaar te luisteren, te berusten, te troosten, te helpen, te hopen en te verlangen. In kleine kring. Have yourself a merry little Christmas.

Fijne dagen met elkaar!

Margreet Jansen


Kerstmist

Klein dit keer
geen piek of kroon

en niet zo groots
als vorig jaar

het kerstdiner een allegaar
van opgewarmd of opgehaald
en verdeeld in dagen

maar toch die hoop op welbehagen

dat we samen
dat we klein
dat we leven
dat we zijn

dat we ergens
dat we vrij
dat we straks
weer dichterbij

terwijl ik heimwee
in de luwte

en mijn glas vul

met genoeg

loopt ook dít jaar
weer ten einde
met alles wat het bij zich droeg.